biraz ordan, biraz burdan

An itibariyle, 25 aylık bir yumurcağın annesiyim. Efendim, bizim yumurcak yorulmak bilmeyen, uykuyu sevmeyen, kıpır kıpır bir veled. Bu aralar daha çok eğleniyoruz, sohbet ediyoruz, birbirimize hikayeler anlatıyoruz. Gerçekten de konuşmaya başlayınca çok tatlı oluyorlar. Gerçi her dönemleri ayrı bir güzellik, ayrı bir merak konusu.(mesela çok merak ediyorum 4 yaşında nasıl olacak, büyüdüğünde, okullu olduğunda, nasip olursa kardeşleri olduğunda ne yapacak?) ama şu 2 yaş sendromu dedikleri şeyi, yaşayarak öğrenmek (hala da yaşıyoruz baklaım ne kadar sürecek?) de, aldığım eğitimi pekiştirmeme vesile oldu. Herşeye "istemiceeeem" diyor. "Oğlum, parka gidelim mi?", "anne istemiceeem", "oğlum dışarı çıkalımmı?" "anne istemiceeeem"  bazen çok komik oluyor, sırf istemiceeem desin diyo sorular bile soruyoruz. Örneğin; 6 tane rengi tanıyor. (sarı-kırmızı-pembe-mavi-yeşil-siyah) mesela sarı küpü uzatıyorum, oğlum bu ne renk? diye soruyorum: Kerem: pembe, ben: hayır oğlum pembe değil, sarı diyorum. bu sefer bağırarark "pembeeeeee" diyor.(bi de e'leri inceltmiyor mu, gel de yeme). bu olayı gün içinde sık sık yaşıyoruz. ama tabiki bu normal gelişimin gereği bir durum. 2 yaş civarında(18. ayda başlayanlar da var) bu tarz benmerkeziyetçiliğin olması yaşının gereği. bundan, çok değil 2 yıl öncesiyle tümüyle annesine veya ona bakana muhtaç olan canlı, konuşmaya başladı, yemeğini kendisi yiyor, sohbet ediyor, doğumgünü bile istiyor. Bütün bunlar haliyle çocukta kendine güven duygusu getiriyor. Bu dönem ne kadar zor da olsa, onunla birlikte büyümek ve gelişmeyi, hiçbirşeye tercih etmem.